زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

مهیمن (قرآن)





یکی از اوصاف قرآن ، مهیمن است.


۱ - تعریف



«مهیمن» به معنای حافظ، شاهد ، مراقب، امین، نگهبان و ایمنی بخش، و یکی از اسامی و صفات قرآن است: (وانزلنا الیک الکتاب بالحق مصدقا لما بین یدیه من الکتاب ومهیمنا علیه)؛ «و این کتاب قرآن را به حق بر تو نازل کردیم؛ در حالی که کتب پیشین را تصدیق می‌کند و حاکم بر آن‌ها است».
قرآن ، حافظ کتاب‌های گذشته است و اصل وجود آن‌ها را تثبیت و تصدیق می‌کند و مراقب است و بر آن‌ها اشراف دارد و در نتیجه می‌تواند بعضی از احکام آن‌ها را نسخ و بعضی دیگر را امضا و تثبیت کند و هر غلط و تحریف راه یافته در آن‌ها را بیان می‌کند.

۲ - مهیمن در قرآن



واژه «مهیمن» دو بار در قرآن به کار رفته است؛ یکی آیه فوق که به عنوان وصف قرآن است، و دیگری در آیه ۲۳ سوره حشر که وصف خداوند متعالی قرار گرفته است.
[۸] مصباح، محمد تقی، قرآن شناسی، ج۱، ص۶۴.


۳ - پانویس


 
۱. سوره مائده/۵، آیه۴۸.    
۲. سوره حشر/۵۹، آیه۲۳.    
۳. سخاوی، علی بن محمد، جمال القراء و کمال الاقراء، ج۱، ص۱۷۵.    
۴. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۳، ص۴۳۹.    
۵. مرتضی زبیدی، محمد بن محمد، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۳۶، ص۲۸۵.    
۶. زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن، ج۱، ص۲۸۰.    
۷. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۸۳.    
۸. مصباح، محمد تقی، قرآن شناسی، ج۱، ص۶۴.
۹. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۳، ص۳۴۷-۳۴۹.    
۱۰. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۴، ص۴۰۰.    


۴ - منبع



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «مهیمن (قرآن)».    



آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.